Mijn handen op haar zachte kleine buik. Ze zit ontspannen op de behandelbank, een beetje te spelen met een popje. Langzaam zie je haar steeds meer zakken in haar lijfje. Als vanzelf gaat ze liggen. Mijn handen volgen haar. Ze voelt zacht en lekker in haar vel. Maar ze is er niet voor niets. Ze is bij me gekomen omdat ze onrustig is, slecht slaapt, veel en snel huilt. Mijn handen voelen verder, helpen haar naar nog meer zakken, mijn ogen observeren en ik zet mijn voelsprieten wijd uit.
Ik kijk over haar hoofdje naar haar moeder. Ze zit dicht bij, naast haar dochter. Ze schuift wat onrustig op haar stoel heen en weer. Ze kijkt op. Een beetje ingedoken, gespannen schouders en aan haar ogen te zien lijkt ze geraakt.
Zonder woorden laat ik Rosalin weten dat ik mijn handen op haar buik hou en even met haar mama ga praten. Als ik behandel heb ik namelijk al mijn aandacht bij het kind en praat ik na afloop met de ouders. Nu heb ik het idee dat ik door contact met Rosalin te houden makkelijker met moeder kan praten. Ze lijkt een sterke vrouw, die haar verdriet niet graag wil laten zien en het liefst niet teveel bij stil wil staan.
Ik vraag haar hoe het met slapen gaat en hoe het met haar spanning is. Ze geeft aan dat ze niet zo best slaapt en wel wat gespannen is, maar dat het vooral komt door de korte nachten en dat ze zich zorgen maakt om haar dochter. Ze is vooral moe van het zorgen maken en wil zo graag dat het goed gaat met Rosalin.
Mijn idee is dat Rosalin de innerlijke onrust van haar mama voelt en daarop reageert met slecht slapen en veel huilen. Zij voelt in haar basis rustig en ok. Ik leg moeder uit hoe dit meisje dat kan aanvoelen en zo jong als ze is haar moeder spiegelt. Ze heeft de woorden nog niet om aan te geven wat ze voelt, dat kan alleen door gedrag zoals slapen en uiten van emoties. Dat raakt mama nog meer en een paar tranen lopen over haar wangen. Rosalin ligt ondertussen heel rustig nog steeds met haar popje te spelen. Mama veegt haar tranen gauw weg.
Ik stel haar voor om ook eens op de bank te komen liggen, om de spanningen van de zorgen om Rosalin en de korte nachten los te laten. Zodat ze net als Rosalin bij haar rust kan komen. Ze gaat erover nadenken.
Met Rosalin gaat het daarna wat beter. De scherpe kantjes zijn eraf. Ze komt nog één keer. Moeder gaat niet in op mijn uitnodiging. Ze is blij dat het beter gaat met Rosalin en dat ze zelf daardoor ook wat beter slaapt.
Ik ben ook blij voor ze en ik hoop met heel mijn hart dat het zich heeft doorzet. Want ik denk dat waar het om ging nog niet is opgelost. Het zijn inderdaad de scherpe kantjes die eraf zijn, de rust is enigszins weer gekeerd. Maar voor hoelang? Tot er teveel gestapeld wordt, iets voorvalt of de onrust zich uit in ander gedrag. Zoals boze buien, drama’s bij het naar bed gaan of gedoe met eten.
Kinderen willen zo graag dat het goed gaat met hun ouders. Ze laten het weten als we over onze grenzen gaan, oude zaken hebben op te ruimen of wanneer we onszelf te klein houden. Ze hebben onbewust heel veel over voor ons geluk. Net zoals wij willen dat onze kinderen blij en gelukkig zijn en daar alles voor over hebben.
Raakt jou dit? Wil je het met me delen?
Geralda