Voordat ik kinderen kreeg reisden mijn lief en ik met de rugzak naar verre oorden. We verheugden ons erop om dat voort te zetten toen ik zwanger was. Samen genieten van andere landen, geuren, culturen. We wilden onze kinderen een stukje wereld meegeven. Al snel bleek dat onze oudste andere wensen en behoeftes had. Namelijk rust en regelmaat.
Waarschijnlijk paste het ook niet meer bij ons. Ik moest er niet aan denken om haar mee te nemen op lange vliegreizen, net als later de andere twee ook niet. Wat hun betreft konden we prima naar de camping om de hoek. Water, zand en samen. En amper reistijd.
Het was niet zo moeilijk om die verwachting van verre reizen als jong gezin los te laten. Er volgden nog vele ballonnen vol verwachtingen die doorgeprikt zouden worden. Ik kijk goed op mijn bevallingen terug, maar het verliep écht anders dan verwacht. De borstvoeding ging moeizamer dan gedacht. Ondanks een diversiteit instelling en dito speelgoed, bleken onze kinderen stereotype gender voorkeuren te hebben. Dat zat er gewoon in, al heel jong. Ik was niet altijd zo geduldig als ik me voor genomen had, zette ze ook wel eens voor de tv als ik zo moe was dat ik eventjes mijn ogen dicht moest doen. Ze zetten niet vanzelf hun gebruikte bordje in de afwasmachine, omdat ik dat logisch vindt. Spullen gaan niet gelijk mee naar boven als ze op de trap liggen. Om maar wat te noemen.
Vrij onschuldig allemaal natuurlijk, maar andere (onbewuste) verwachtingen vroegen soms meer tijd, zelfreflectie of gingen gepaard met verdriet of teleurstelling. Had ik ergens onderweg toch een rooskleuriger beeld gekregen of gemaakt, wat niet reëel bleek. Maar wat wél nog steeds binnen het normale viel. Alleen is dat vaak niet meer zo duidelijk, wat binnen normaal valt.
We wéten wel dat niet iedereen zo snel als Doutzen weer in een skinny jeans past na de bevalling, maar als je na 4 maanden de rits niet dicht krijgt en iedereen om je heen lijkt dat wel te kunnen, krijg je wel het idee dat het zou moeten. Als je verhalen hoort hoe snel kindjes ‘s nachts doorslapen ga jij je afvragen wat je fout doet als jij er weer uit moet. Als je vaak de opmerking krijgt dat je kind wel erg druk is, terwijl jij het wel vindt meevallen en begrijpt waarom, ga je toch twijfelen.
Ons ene kind noemde elke kind dat hoi zei al BFF en ons andere kind is zeer kieskeurig met wie er gespeeld wordt. Welk kind is dan normaal? Allebei toch?!
De variaties van normaal lijken smaller te zijn geworden. We zijn het minder gewend om met elkaar te hebben over dat het anders loopt dan verwacht. Dat het tegen valt. Je het anders had voorgesteld. We nemen te weinig tijd en ruimte om het gevoel daarover toe te laten. Te voelen in je lijf. Het verdriet te laten gaan, net zo vaak en zo lang als nodig. Zodat het losgelaten kan worden in je lijf. Je er nog wel raakbaar in bent, maar niet meer door geleid wordt in je denken en je handelen.
Zodra je zwanger wilt worden begint een reis naar binnen. Een heel proces van (mogelijk) moeder worden start. Je lijf verandert, jij verandert. Een proces van (durven) volgen van je lijf, andere behoeftes van jezelf, maar ook van loslaten. Letterlijk loslaten en loslaten van de insta versie van zwanger worden, zwanger zijn, bevallen, herstellen, borstvoeding, je baby, je kind, moeder zijn, vrouw zijn. Ook als het je niet gegeven is, het anders loopt of als je geen moeder wil worden, is er een reis naar binnen, een proces van verandering, behoeftes, omgaan met verwachtingen.
Verwachtingen kunnen je helpen om buiten je comfort zone te gaan en je grenzen te verleggen. En verwachtingen kunnen je letterlijk vastzetten. Voel het verschil wanneer het je uitdaagt en wanneer het je vastzet. Laat beide toe. Voel het in je lijf. Niet alleen in je hoofd. Dan kan jij kiezen wat je ermee wil doen.
Ik ben benieuwd welk inzicht je hebt gekregen van deze blog en zou het erg leuk vinden om te horen. Of als je wilt delen welke verwachting van jezelf of een ander jou helpen. Of juist vastzetten. Je kan me makkelijk een berichtje sturen op info@geraldakooi.nl. Ook voor al je vragen.
Geralda