Voor je kind zou je het zo doen

De verandering in de ruimte is voelbaar. Het wordt rustiger, meer sereen. Alle vrouwen in de zaal zijn naar binnen gekeerd en zakken steeds meer in hun lijf. Hun hoofd gaat even uit. Ik neem ze langzaam mee, dieper de meditatie in.

Deze keer is het een vorm waarbij ze hun oudere zelf in hun fantasie ontmoeten. Een meditatie die vaak ontroert, omdat je een gevoel of inzicht meekrijgt. Het gaat altijd over iets waar je nu tegen aanloopt. Dat gevoel of inzicht helpt je als een aanmoediging verder.

Het is elke keer weer heel bijzonder om bij te zijn. De zichtbare zachtheid en stralende ogen. De energie die er vanaf spat of de gevonden rust. Doordat vrouwen zich openstellen en zichzelf gunnen om uit die overleef stand te gaan. Meer te mogen zijn dan de moeder die mee racet om alle ballen hoog te houden.  

Ik weet hoe is het om geleid te worden door een vol hoofd, ook al dacht ik van niet. Hoe graag ik het anders wilde, wist wat er anders moest en het toch niet deed. Hoe je lijf eerst zachtjes protesteert als je te ver bij jezelf vandaan gaat en vervolgens steeds harder, tot je wel moet. Ik weet ook hoe fijn het is, makkelijker en hoeveel meer genieten nu er balans is. Mijn balans tussen voluit aan kunnen gaan op al mijn ideeën én rust te hebben voor thuis, voor mezelf.

Het nieuws staat bol van verhalen over stress en de impact op onze gezondheid. Onderzoek na onderzoek laat zien hoe belangrijk zaken zijn als ontspanning, doen waar je hart ligt, verbinding met jezelf en met anderen voor je levensgeluk.

En toch moet er eerst nog even dit, zijn andere dingen belangrijker of doe je wel “goede dingen” die, als je eerlijk bent, maar een beetje helpen. Want je lijf en je hoofd zijn niet op dezelfde plek. Ondertussen blijft de onrust en het gevoel dat je het gewoon moet kunnen.

Regelmatig hoor ik de volgende twee reacties als ik zeg wat ik doe. De ene is oh dat lijkt me heerlijk, dat wil ik ook wel. Dat lijkt me zooo fijn. Gelijk gevolgd door een maar. Waarom het nu niet gaat, het niet het moment is en dat ze wel weet wat ze moet doen.

De andere is zoiets als dat wij vrouwen het niet zo zwaar moeten maken. Beetje licht en luchtig houden. Met andere woorden niet zo zeiken.

Bij beide ga je weg van wat jij graag zou willen. Pas jij je aan. Aan wat de norm kennelijk is, wat anderen doen of vinden, wat je zelf van huis uit geleerd hebt.

Wat mij raakt is dat nergens naar boven komt dat het ook samen kan gaan. Er zijn voor ander is mogelijk zónder jezelf te verliezen. Bij jezelf blijven is ook licht en luchtig. Het staan voor je keuze voelt in het begin onwennig en kan best verdrietige of boze gevoelens naar boven halen. Maak je die keuze en laat je het gevoel er zijn, dan is het daarna makkelijker.

Het is zo jammer dat er eerst een wake up call moet komen voordat je jezelf mag gunnen om ruimte in te nemen, geld mag uitgeven voor hulp, tijd mag nemen om te zorgen dat je lekkerder in je vel komt.

Voor je kind zou je het zo doen. Wat denk je dat je kind eraan heeft als jij blij en ontspannen bent. Jouw talenten en kwaliteiten in kan zetten. Je lijf en je hoofd op dezelfde plek zijn bij je kind. Aandacht geeft zonder dat jij jezelf tekort hoeft te doen.

Wat als je naar je hart luistert, wat je werkelijk graag zou willen. Wat zegt je hart dan? Doe dat eens komend weekend. Een kleine stap, bijvoorbeeld 10 minuten.

Heeft deze  blog je een inzicht gegeven. Wat neem je mee? Leuk als je het laat weten!

Liefs, Geralda

Plaats een reactie