Ik wil de beste zorg leveren. Ik neem de tijd voor de mensen, maar dan komt de administratie in de knel en moet dat in mijn vrije tijd. Mijn perfectionisme zit me in de weg. Zegt ze met een zucht.
Ik hoor het dagelijks en zie aan de stress in hun lichaam hoe perfectionisme een flinke weerslag kan geven. Toch lijkt het maatschappelijk respect af te dwingen. Je bent dan kennelijk iemand die het heel goed wil doen, geen fouten wil maken, het beste voor de ander wil en daarvoor ga je tot het uiterste.
Perfectionistisch zijn klinkt sexier dan niet weten wanneer het genoeg is. Je kunt heel zorgvuldig zijn en je uiterste best doen voor je cliënt zonder de beklemmende greep van perfectionisme. En zonder jezelf straal voorbij te lopen.
Het gaat in mijn ogen erom dat je weet wat jouw graadmeter is van goed genoeg. Dat je weet wat jij belangrijk vindt in en buiten je werk en die plek inneemt. Weet je niet (goed) wat jij belangrijk vindt of neem je jouw plek niet in, dan is het nooit genoeg. Dan voelt het altijd dat je nog wat hebt laten liggen, er meer had gekund, dan is er geen voldoening. En moet je altijd blijven doorgaan op meer en beter.
Gaat het om materialistische zaken dan vinden de meesten dat het najagen van meer en beter niet gezond. We vinden, terecht, dat er belangrijkere zaken zijn dan meer of betere spullen en dat je weleens tevreden mag zijn met wat je hebt. In basis is het grenzeloos doorgaan onder het mom van jezelf verbeteren of het allerbeste willen voor de ander, hetzelfde. Het klinkt alleen nobeler.
Het probleem is niet je perfectionisme. Het probleem is dat je niet weet wanneer jij het goed vindt.
Toegeven dat dit is wat je kan en weet binnen de omstandigheden die er nu zijn én tegelijk kunt zien dat die ander iets anders of meer nodig heeft, is heel helend. Voor jezelf en de ander. Het is ook ontzettend pijnlijk en confronterend, want natúúrlijk wil je kunnen geven wat de ander nodig heeft. Maar dat is niet altijd mogelijk. Tenminste als je het op een gezonde manier wil doen en er zelf niet aan onderdoor wilt gaan.
Stop met je perfectionisme als excuus te gebruiken om niet te hoeven voelen wat je (nog) niet kan of weet. Als excuus om niet te gaan staan voor wat je wél weet en kan. Als excuus om jezelf geen prioriteit te hoeven geven.
Heeft deze blog jou een inzicht gegeven? Leuk als je het me laat weten.
Ontspan, heb lief en geniet,
Geralda