Lange wachtrijen, uitgestelde vluchten, ladingen koffers naast de bagageband waarvan niemand meer weet van wie ze zijn. Zeer tropische temperaturen, bosbranden. Je zou al bijna geen zin meer hebben om op vakantie te gaan. Zeker niet als weggaan ook flinke stress oproept. De was die gedaan moet worden, het huis schoon, de hond naar de opvang, boodschappen, inpakken voor 4 of 5.
En dan de reis naar de beoogde bestemming toe. Vliegen roept momenteel sowieso stress op, maar ook met de auto kan het verre van vakantie voelen. In je hoofd ben je nog druk bezig of je alles wel hebt, ondertussen de kinderen rustig houden op de achterbank en de gevulde tas met eten, drinken en afleiding voor onderweg bij je voeten. Waardoor je weinig beenruimte hebt. Het zijn-we-er-al? aan het einde van de straat (en je moet nog 1400 km). Als we er eerst maar zijn, denk je.
Misschien ben jij iemand die eerst een paar dagen nodig heeft om te ont-moeten. De knop van doen en doorgaan staat nog niet in de spaarstand, maar volop open. Pas in de loop van de eerste week voel jij je langzaam zakken. In het ritme van de camping, de vakantie en het niets hoeven. Behalve dan genieten van de verse broodjes in de ochtend, het samen zijn, water, zand, zee of bergen.
Ik was zo’n type die pas vakantie had als we er waren en alles op zijn plek stond. In de actiestand de eerste dagen, wat we allemaal wel niet zouden kunnen zien, doen en beleven. Van mijn lief heb ik geleerd dat de vakantie begint als je de deur achter je dicht trekt. Ik heb echt moeten leren te genieten van de reis, het onderweg zijn. Vanaf het begin mogen voelen waar we zin in hebben, in plaats van die eerste dagen als een lopende lonely planet te vertellen wat we de volgende dag kunnen gaan doen. Over in het hier en nu zijn gesproken…not.
Nu kijk ik onderweg naar de veranderende omgeving, doe ik een dutje, staar wat in de verte, maak ik foto’s van elektriciteitsmasten (ik zie er hele mooie figuren in en krijg altijd zin om te tekenen) en lees ik naambordjes, dan kom ik een beetje in de plaatselijke taal. Mijn overgangsritueel naar de vakantie stand.
In het meer tot rust en ontspanning komen is ook een soort van overgang nodig. Bij de vrouwen die bij me komen is er zo’n behoefte aan even niets hoeven, rust in het hoofd en tijd voor zichzelf, dat ze de neiging hebben om zich te richten op het resultaat. Juist heel erg hun best doen om te moeten ontspannen. Hard werken in plaats van voelen wat er is en waar de ingang zit naar die rust.
Dan valt het soms erg tegen als de ontspanning er niet gelijk is of niet elke keer zo diep als ze gehoopt hadden. Ze vergeten dat er onderweg naar die diepere ontspanning al veel moois is. Er is bijvoorbeeld minder spanning, grenzen worden eerder gevoeld en worden er bewustere keuzes gemaakt. Ze merken welk effect verdriet of boosheid op hun lichaam heeft en dat het er kan zijn. Ze hebben gevoeld dat die emoties niet overspoelen, maar dat ze zich veilig voelen met de golven van verdriet die komen en gaan. Het mag gevoeld worden zonder dat je er helemaal in hoeft, of weer opnieuw hoeft te beleven. Het steeds meer los gelaten wordt, ook in hun lijf.
Als je dat (weer) kunt zien, dan weet je dat het waardevoller is dan “alleen maar ontspanning”. Het is steeds meer jezelf zijn zoals je diep van binnen weet dat je bent. Maar toch ergens een beetje van af bent verdwaald. Makkelijker mee kan gaan met wat er op je pad komt, minder last hebben van stress, niet geleid worden door je korte lontje. Onderweg naar een meer rust in je hoofd en ontspanning in je lijf, merk je dat er tijd voor jezelf is.
Net als dat de vakantie begint als je in de auto (of op de fiets of trein) stapt. Geniet dus ook van de reis, als overgang om steeds meer los te kunnen laten. Zodat je die vakantie modus komt als je de deur achter je dicht trekt en de eerste dagen niet hoeft bij te komen.
Hoe is jouw reis naar meer ontspanning? Kun je zien wat het je al oplevert door het onderweg zijn?
Heb je al vakantie of de komende dagen; geniet ervan!
Liefs, Geralda