Wat als zijn twee woorden die los van elkaar geen lading hebben. Samen kunnen ze je ’s nachts wakker houden, een zwaar gevoel geven op je borst of je keel afknijpen. Wat als kan je weerhouden om iets te doen wat je graag zou willen uit angst voor wat er zou kunnen gebeuren. Of omdat je niet zeker weet of het je gaat brengen wat je hoopt.
Echter leiden die woorden in je hoofd zelden tot gedachten over de positieve kant. Wat als het een bijzonder ervaring is die mijn leven ten goede verandert. Waardoor er nieuwe kansen komen en mogelijkheden die je nu nog niet voorziet.
En ook komt het minder snel in je op wat het je kost als je blijft doen wat je doet. Je stinkende best dat wel, maar toch blijf je in rondjes draaien. Want wat als je gewoon zo doorgaat, terwijl je merkt dat je steeds aanstaat vanaf dat je wakker wordt totdat je naar bed gaat, telkens je to do lijstje niet af krijgt, de onrust blijft gieren door je lijf. Ondanks dat jij je probeert tijd te nemen voor jezelf en vaker naar yoga gaat.
Het helpt allemaal een beetje, maar niet genoeg om voldaan op de bank te zitten aan het einde van de dag of zonder moetens te genieten van gezelligheid. Je reageert nog steeds fel als je moe bent of als er teveel tegelijk aan je hoofd wordt gezeurd.
En denk je er wel eens aan hoe ziekmakend stress op lange termijn is. Of wat je verliest aan tijd, in aandacht samen zijn met je kind, partner of degene die je lief zijn, aan voldoening en vervulling. Het is net alsof dat over anderen gaat en niet over jezelf. Terwijl je best voelt dat je aan het overleven bent. Maar uit onzekerheid en angst niet de stap zet om te leren hoe je van gejaagd leven naar ontspannen voluit leven kan gaan.
Binnenkort ga ik een paar weken naar Japan, in mijn eentje. Ik ga mijn dochter opzoeken en alleen door het land reizen. Voordat ik geboekt had heb ik een paar rusteloze nachten gehad, vloog de angst me aan en kreeg ik al vlekken onder mijn armen als ik er aan dacht. Toch heb ik geboekt en kijk ik er naar uit om te gaan. Natuurlijk om mijn dochter te zien, maar ook om het alleen reizen.
Ik wil niet dat mijn wat alsen, mijn gedachten van angst en onzekerheid, bepalen wat ik doe. Ik weet dat ik spijt krijg als ik het niet doe. Misschien valt het tegen, waarschijnlijk is het anders dan ik verwacht, maar nu al merk ik hoe ik ervan groei door het toch te doen. En dan moet de reis nog beginnen.
Heeft deze blog iets geraakt? Ik hoop dat je het met me wil delen.
Ontspan, heb lief en geniet,
Geralda