Ik vergeet de ogen van Oma niet meer toen ze vertelde hoeveel pijn het haar deed als ze haar huilende kind in de kinderwagen in het schuurtje zette. Ze vond het zo tegennatuurlijk en alles in haar vertelde dat ze het liefste haar kind dicht bij zich hield tot het verdriet over was. Maar ja, laten huilen was het veelgehoorde advies wat moeders in haar tijd kregen als kinderen lang en veel huilden. En als je dat huilen te moeilijk vond om aan te horen, zette je het kind verder weg. Dat is nu niet meer voor te stellen. Gelukkig maar.
Tranen in haar ogen van iets wat tientallen jaren eerder was gebeurt. Wij, de kleinkinderen, waren inmiddels ook volwassen. Wat een impact! Het deed me wel beseffen dat in welke tijd ook, moeders altijd een oer gevoel hebben over wat goed is voor hun kind. Zij kennen hun kind het beste. En dat ze oprecht het beste voor hun kind willen.
Bewustwording over het belang van hechting en vertrouwen op je moedergevoel is sindsdien flink toegenomen. Je kind bij je dragen, verdriet dat er uit mag komen tot het genoeg is, is inmiddels gewoner geworden.
Tegelijk ben je als moeder tegenwoordig door de toegenomen bewustwording sneller geneigd het je erg aan te trekken als het wat minder perfect gaat. Wanneer je minder geduld hebt, doordat je zelf niet zo lekker in je vel zit. Eerder geneigd bent het verdriet te sussen, omdat je eigen hoofd vol zit. Gevoelens van je kind kleiner maakt, omdat je het er nu gewoon even niet bij kan hebben. Met schuldgevoelens vanwege de gedachte dat je kind er last van heeft of wat aan over houdt.
Kinderen vragen niet om een perfecte moeder. Ze willen een moeder die echt is. Een moeder die hun voorleeft hoe je ermee omgaat als het niet zo loopt als je graag zou willen. Hoe je met verdriet, boosheid en teleurstelling omgaat. Dat het ok is om verdrietig te zijn. Dat je dingen kunt doen die gedaan moeten worden, naast dat er verdriet is.
En als je kind jouw emoties ziet, dat je er dan bij zegt dat jij het zelf oplost, het van jou is en hij er niets mee hoeft. (Sommige kinderen zijn geneigd om voor jou te gaan zorgen vanuit liefde voor jou. Misschien herken jij jezelf daarin als jong meisje). Op deze manier laat je weten dat dat niet hoeft en hoef jij je daar geen zorgen over te maken.
Ze willen van je leren hoe je sorry kunt zeggen en vinden het fijn dat je naar ze kan erkennen dat jij je vergist hebt. Dat je ze leert hoe je ruzie kunt bijleggen. Dat het niet gaat om gelijk krijgen, maar om elkaar te horen en te respecteren als je er anders over denkt. Om te voelen dat het dan ook weer goed ís. Kinderen hoeven ook niet gelijk een oplossing, maar willen voelen dat jullie daar samen wel uitkomen, ook al weet je nu nog niet hoe. Dat je het oneens mag zijn én van elkaar houdt.
We zetten onze kinderen gelukkig niet meer huilend in het schuurtje. Maar we hoeven ook niet als een Curling Veger alle obstakels, pluisjes en takjes voor ze uit de weg te vegen, zodat ze een spiegelgladde levensweg hebben. Ze hebben hun eigen lessen te leren in het leven en wij de onze. Soms zijn daar overeenkomsten en soms niet. Heb je de neiging om het allemaal glad te strijken voor je kind, bedenk dan eens of je kind echt een Curling Veger nodig heeft. Dat beeld vergeet je niet meer 😊
Geralda