Wat gaan we eten. De meest irritante vraag ever. Het verandert me in een ogenblik in de chagrijnige versie van mezelf. Het komt altijd op een moment wanneer ik er nog totaal niet mee bezig ben. S ochtends bij het ontbijt of als ze net uit school komen. Eerlijk, het is niet het tijdstip, maar de reactie die komt op wat we gaan eten. Op bijna alles heeft er wel eentje commentaar. Het is niet lekker, hoe kan ik dát nou kiezen of dat ze daar totáál geen zin in hebben. De toon en gezichtsuitdrukking kan je er vast wel bij bedenken.
Nou moet je weten dat ik wekelijks aan ze vraag wat ze willen eten en dat meestal ook maak. Mijn enige eis is dat er groenten bij zitten. 😊 Anders heb ik ook nog kans dat we van pannenkoeken naar pizza (zitten groenten op mam☹), via poffertjes recht op patat afgaan. Bij de jongste dan. De oudsten komen met andere (heerlijke!) gerechten en eten ook wat er op tafel staat. Die credits moet ik ze geven.
You can’t please them all.
Maar dat wil ik wel.
Wat is dat toch, dat je voor je het weet twee gerechten staat te maken. Terwijl jij je had voor genomen dat nooit te doen. Ze eten maar wat de pot schaft. Maar dan heb je van die strong willed kinderen die gewoon niet eten. Een dag kan je dat wel aanzien als moeder, maar meerdere dagen is toch een uitdaging. Je kan het niet naar binnen douwen. Ook al probeer je het wel eens, weliswaar spelenderwijs maar toch.
Het helpt als je kan uitzoomen om te zien wat er eigenlijk speelt op dat moment. Wat staat op de voorgrond. Is er iets dat je kind nodig heeft en dan bedoel ik niet zijn zin krijgen. Het gaat ook niet om je kind te manipuleren of over te halen om het toch te doen, maar te kijken waarom het zo duidelijk grenzen aan wil geven (trek in eten hebben ze heus wel). En ze meenemen in het kunnen proeven, omdat herhaling nodig is om sommige dingen in het leven te waarderen. Laten ervaren dat het wel eens anders gaat dan ze graag zouden willen en te leren hoe je daar op een gezonde manier mee om gaat.
Of trap je in je eigen pleasers valkuil? Ga je die (innerlijke) strijd uit de weg die begrenzen of andere opties laten ervaren op kan leveren. Omdat je geen zin hebt in gedoe. Lastig vindt om het ongemak van tegengas te verdragen. Want dat vraagt dicht bij jezelf blijven, vanuit oprechtheid en authenticiteit.
Je eigen emoties en overtuigingen kunnen je daarbij flink in de weg zitten. Als je ze kan herkennen kan je er wat mee. Veelal zijn ze verstopt als blinde vlekken. Daardoor moeilijk te herkennen, maar wel heel goed te voelen. Ze sturen namelijk je gedrag. Ook al denk je van niet.
Afgelopen week leerde ik weer: het is onvermijdelijk dat je soms iemand teleurstelt, zorg dat jij jezelf niet teleurstelt.
Heeft deze blog je een inzicht gegeven? Wil je het met me delen?
Liefs, Geralda