Zo had ik het me niet voorgesteld, dit is niet hoe ik mijn leven wil leiden. Ik herken mezelf niet meer. Ik kon altijd alles. En nu, snel hoofdpijn, kort lontje, stomme fouten en moe. Geen puf meer om leuke dingen te doen. Ik doe ze wel, maar steeds met zo’n opgejaagd gevoel. Ik zet door. Nog even volhouden, want dan is het rustiger/zitten we weer in het gewone ritme/is alles weer normaal/slaap ik beter.
En straks is er weer iets anders wat je aandacht nodig heeft. Waardoor jij meer bezig bent op brandjes te blussen en ballen hoog te houden. Waar je lijf en je hoofd op reageren. Jij probeert het allemaal onder controle te houden en oplossingen te verzinnen.
Al snel wordt het gegooid op stress. En dat het normaal is in jouw situatie en gezien de omstandigheden. Het is niet normaal.
Stress is een signaal, niet de oorzaak of het probleem. Het is een gevolg van niet of te weinig je grenzen aan geven. Niet goed weten wat je ten diepste zou willen of hoe je daar kan komen in je huidige situatie. Niet geleerd hebt hoe je omgaat met dat stemmetje dat het altijd beter kan, dat je blijft doorzetten tegen beter weten in, zo graag de ander wil helpen dat jij jezelf vergeet of het zo lastig vindt om ruimte, tijd of geld voor jezelf uit te geven, dat je altijd als laatste komt.
Erger nog is dat je van je omgeving hoort (en zeer waarschijnlijk ook van jezelf!) dat het logisch is dat je stress hebt. Het zijn intensieve jaren met een gezin, het is een drukke periode in het werk, je zit in een verhuizing, bent net ziek geweest, je gaat te laat naar bed of je kinderen zijn één voor één ziek en na elkaar. Of deze die zo lief bedoeld zijn, maar je tegelijk klein houden: je bent goed bezig, je doet toch je best en je kan nu ook niet anders verwachten. Killing. Zeggen dat je overprikkelt bent, is een ander woord voor hetzelfde.
We verleggen steeds meer onze grenzen. Interessant hè, het lukt wel om je grenzen op te rekken om aan de verwachting te voldoen, maar niet om aan te geven dat je iets niet wil. We gaan meer in ons hoofd zitten om het allemaal bij te benen en gaan verder van ons gevoel af. Het wordt steeds lastiger onderscheid te maken tussen wat jij vindt en voelt en wat anderen vinden, hoe het hoort, wat zogenaamd praktischer en makkelijker is. Het is niet dat je niet voelt (vaak voel jij zelfs zoveel dat je voor een deel afsluit). Je komt door de veelheid van alles en de snelheid niet (genoeg) bij je diepste gevoel en durft daar vervolgens ook niet op te vertrouwen.
Ondanks dat 88% (!) van de mensen in Nederland regelmatig stress ervaart, er veel over gepraat wordt dat het beter en anders moet, wordt het tegelijk genormaliseerd. Het is een begrip geworden die over de werkelijke oorzaak heen ligt. Het is als het afpellen van een ui om te weten wat bij jou de reden is dat stress je probeert wakker te schudden.
Misschien weet je wel wat de reden is. Je hebt het me vaker horen zeggen; weten is nog niet doen. Weten is nog niet dat je het slimmer en eenvoudiger anders kan doen. Je kan je bewust zijn van je valkuilen en overtuigingen, dingen een plek hebben gegeven en toch vergeten dat ervaringen opgeslagen worden in je lijf.
Wordt het niet losgelaten door je lijf dan blijft het lastig om uit de trein te stappen van doorzetten en doorgaan.
Heb je een inzicht gekregen, vallen er kwartjes of ben je het ergens niet mee eens? Laat het me weten, ik vind het leuk om te horen.
Liefs, Geralda
Heb je een vraag? Stuur me een mailtje op info@geraldakooi.nl en ik kom er snel bij je op terug.