We wandelen door het bos naar het strand. Een stukje voor me uit loopt een oudere man. Naast hem zijn zoon (denk ik) en daarnaast de kleinzoon. Iets in hun houding valt me op. Dan zie ik het. Ze lopen op dezelfde manier. Het is niet opvallend en toch zie ik de zelfde karakteristieken bij alle drie terug. Zelfs bij de kleinste man, die niet ouder is dan 5-6 jaar.
Kinderen leren door te imiteren. Sterker nog als kind ga je doen wat je ouders doen.
Werken je ouders zich 3 keer in de rondte, dan leer je dat je hard moet werken. Heb je een moeder die zichzelf wegcijfert voor haar gezin, je leert dat je verlangens en grenzen er niet toe doen. Wanneer er niet gesproken wordt over gevoelens, hoe kan je dan leren wat ze te zeggen hebben.
Zo worden boodschappen als het is niet goed genoeg overgebracht. Meestal onbewust, want ouders willen het beste voor hun kind. Ze gaan juist hard werken of alles doen zodat hun kinderen het beter krijgen. Vaak beter dan zijzelf. Of omdat zij het niet weten hoe en dat het anders kan.
Een kind gedraagt zich naar wat hem of haar wordt verteld. Als het vaak genoeg wordt herhaald, ga je geloven dat wat anderen denken belangrijker is dan wat jezelf denkt, dat je bij de groep moet horen omdat je er anders buiten valt. Afgewezen voelen wil niemand, iedereen wil op zijn minst een bepaalde mate van aardig gevonden worden. Dus ga jij je aanpassen.
Je gaat je schikken in het “onvermijdelijke” en legt je er bij neer. Je gaat je gedragen zoals men je ziet. Of je komt in opstand en probeert het anders te doen, met een innerlijk conflict tot gevolg. Elke keer als je het afwijkt, komt er onrust binnenin.
De meesten zijn ware profs geworden in het wegduwen en negeren van die gevoelens. Tegen jezelf zeggen dat het niet de tijd is om hulp te zoeken, niet zoveel geld aan jezelf mag uitgeven, je niet afvragen waarom je zoveel ballen in de lucht moet houden (en niet eens wélke ballen je in de lucht wíl houden) en de druk zo hoog op te laten lopen.
Niet erg gezond. En het komt altijd naar boven. Eerder of later in je leven. Van eczeem tot hartkloppingen tot migraine tot terugkerende blessures. Continue gevoel hebben dat je achter de feiten aanloopt. Niet willen zeuren, geen overzicht hebben, slecht slapen, moeite met concentreren en scala aan uitingsvormen op allerlei gebieden.
Dat kleine meisje had iets anders nodig dan er destijds geboden kon worden. Dat is niemands schuld. Tegelijk is het belangrijk dat het gevoel van gemis erkent wordt.
In je lijf zit altijd het hele verhaal. Van het gemis en van de loyaliteit. Die is er namelijk ook, vanuit de grote liefde voor je ouders.
Wiens voorbeeld volg jij?
Heeft deze blog je een inzicht gegeven? Ik zou het erg leuk vinden om te horen. Wil je het met me delen?
Liefs, Geralda