Afgelopen weken hoorde ik op de radio kinderwoorden voor verschillende voorwerpen. Stopstengel vind ik het mooiste. Daarmee werd een fietsstandaard bedoeld. Prachtig toch. Als je er even bij stilstaat is het een briljante naam. Eenvoudig en alleszeggend. En je moet er ook een beetje van glimlachen.
Volwassenen hebben vaak meer moeite om heldere woorden te gebruiken. Het liefst moet het ook in een beetje hippe taal. Een rommelmarkt is een brocante markt. Een oud kastje is vintage. Zorg is niet meer genoeg, het moet zinnige zorg zijn. Waarbij er dus kennelijk ook onzinnige zorg is. Volgens mij kan beide niet, want wat is zorg. Zorgen voor, iets doen voor de ander, helpen. Dat is niet zinnig en niet onzinnig. Hooguit wel of niet passend bij of voor de degene waarvoor je de zorg wilt verlenen. Een kind zou het nooit zo noemen.
De kunst is zo je woorden te kiezen dat de ander ze in één keer begrijpt. Een antwoord als ; in principe kan dat wel (of; ik denk dat het wel kan), op de vraag van je kind of ze kan spelen, word je als kind natuurlijk gek van. Want wat bedoel je nu precies. Welke mitsen en maren doen mee om uit eindelijk te weten of het wel of niet kan doorgaan? En wanneer weet je het?
Woorden doen er toe. We leren onze kinderen dat woorden pijn kunnen doen. Dat heb je zelf ook ondervonden. Woorden kunnen bekrachtigen of ontkrachtend werken. Toch lijken we wat makkelijk voorbij te gaan aan het effect of betekenis van woorden die we gebruiken voor onszelf.
Vaak hoor ik vrouwen zeggen dat het lastig is als ze iets heel graag willen en het lukt niet. Bij het uitspreken van die woorden voel je al bijna de last op de schouders drukken. En er spreekt een soort terughoudendheid uit, de handrem zit erop. Hoe zou het zijn als je zegt dat je nog niet weet hoe of dat je aan het onderzoeken bent hoe je het voor elkaar kan krijgen. Voel je dat het lichter is? Meer ruimte overlaat om het (later) wel te kunnen laten slagen?
Als je steeds blijft zeggen dat je geen gevoelsmens bent of geen rust in je kont hebt, dan laat je geen ruimte voor jezelf om te ontdekken dat je de andere kant ook in je hebt. Met de woorden zo ben ik niet, doe je de deur al dicht naar de mogelijkheid dat er meer balans in jezelf en je leven is of zelfs heel goed kan voelen (misschien heb je nu de woorden nog niet voor wat je voelt). Het ligt dan meer op het vlak of je het zou willen veranderen. Dat vraagt namelijk wat van je. Je hoeft het niet te veranderen hè, als je er zelf helemaal gelukkig mee bent. Heb je wel een verlangen naar meer je verstand en gevoel samen te laten gaan, sluit dan een deel niet uit. Het open laten in woorden, geeft letterlijk een opening.
Hoe lief en vriendelijk ben je als je het over jezelf hebt? Heb je de neiging om jezelf en je prestaties kleiner te maken, want je wil vooral niet opschepperig overkomen? Sluit je iets uit van jezelf wat je wel graag zou willen zijn of doen? Wimpel je complimentjes af, omdat je vindt het meer, beter en leuker had gekund?
Wat zou je tegen een dierbare vriendin zeggen die dat ook doet? Of als je kind dat (later) doet? Doet pijn toch als je daar aan denkt? Waarom zou het voor jezelf anders zijn?
Kijk eens of je woorden kunt vinden die recht doen aan wat je vindt én wat je voelt over jezelf.
Heeft deze blog je een inzicht gegeven? Leuk als je het me laat weten.
Liefs, Geralda