Ze lacht. Er verschijnen lachrimpeltjes om haar ogen, maar haar ogen doen niet mee. Ze glanzen vochtig, al wil ze dat niet laten merken. Zo gewend is ze om zich opgewekt voor te doen.
Ze vertelt over haar onmacht met een lach. Dat ze het graag anders wil en niet weet hoe. Ze vertelt over haar hoofd dat maar doorratelt, over al die dingen die ze wil en moet. Ze vaak zegt dat het goed gaat, terwijl het niet zo voelt. Maar ze wil de ander niet tot last zijn. Waardoor ze zich soms eenzaam voelt, terwijl ze dat niet is en veel lieve mensen om zich heen heeft. Graag voor ze zorgt en het belangrijk vindt dat het goed met ze gaat. Vaak ten koste van haar zelf.
Ze lacht, maar ze huilt.
……
En ze vraagt zich af
Hoe zou het voelen jezelf te zijn
Want soms doet het pijn
maar ze huilt maar ze lacht
ze huilt maar ze lacht
……
Later op de bank, liggend onder een plaid, voelt ze de spanning in haar lijf. Spanning van de spagaat tussen zorgen voor de ander en voor zichzelf. De spagaat tussen helemaal je zelf zijn en je aanpassen aan.. Ja aan wat eigenlijk? Aan hoe het altijd gaat of wat je denkt dat anderen vinden? De spanning van het volle hoofd, van de knoop in je maag en de brok in je keel.
Er loopt een traan uit haar ooghoek over haar wang het kussen in. Vanuit de geborgenheid onder het plaid, mijn handen op de knoop in haar maag en haar volle hoofd, kan ze het gevoel van onmacht toelaten. Het verdriet mag er zijn. Langzaam ontspant haar lichaam, wordt het hoofd lichter, de knoop kleiner en gaat de brok weg.
……
Want als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden
Als ze huilt
Als ze huilt en niet lacht
En nu, ze laat het los
En nu, ze laat het los
Ze laat het los
Ze laat het los
……
Ze laat het los. Op de behandelbank. De spanning in haar lijf. Verwachtingen van zichzelf, bedachte of overgenomen verwachtingen van anderen. Later zal ze zeggen dat ze zich gewiegd voelde. Gesteund om zich te laten zien. Waardoor ze heel goed kon voelen wat ze eigenlijk graag wil en wat ze niet meer wil. Een kracht in zichzelf kan voelen om dat ook te doen.
Het is voelen, zodat je kan begrijpen wat je doet en waarom je doet zoals je doet.
Het is begrijpen, zodat je snapt wat je voelt.
En daardoor jouw weg kan vinden in het loslaten wat je niet meer wil of nodig hebt. Het een plek kan geven. Er om kan huilen. En de ruimte voelen in je lijf en in je hoofd. Vrijer jezelf zijn. Door je hoofd en je lijf te verbinden, zodat het voelt als een geheel.
Dat is wat ik doe.
Voor degenen die zich afvragen hoe het zou voelen om jezelf te zijn, omdat het soms pijn doet als je huilt. Maar toch lacht.
Zo mooi gevangen in het nummer van Maan, “Ze huilt maar ze lacht”. Zo mooi gezongen.
Heb het goed, fijn weekend!
Geralda
Wat ook mooi in woorden gevangen is, is jouw verhaal over waar je tegen aanloopt met je kind. Of waar jij je zorgen over maakt. In jouw verhaal zit zowel de boodschap als de oplossing. Door die boodschap te vertalen weet je zowel wat je kind nodig heeft als hoe jij rustiger kunt blijven in de strijd met je kind. Je weet wat je kan doen, zodat het gedrag niet meer nodig is én jullie beiden lekker in je vel.
Klinkt te mooi om waar te zijn? Nee hoor, kijk maar eens wat eerdere deelnemers erover zeggen: workshop ervaringen
Klinkt goed? Geef je dan op voor de ouderworkshop Je kind als spiegel op donderdagochtend 7 oktober, van 9:00-12:00. Meer info en aanmelden kan hier: workshop je kind als spiegel