Zegeltjes plakken

Laatst was ik zegeltjes aan het plakken in het zegelboekje van de Albert Heijn. Van die zegeltjes om bestek te sparen. In de winkel is me al drie keer uitgelegd, dat ik ze ook heel handig kan sparen in de Ah app. Snap ik. Maar ik vind dat plakken leuk. Te kunnen zien hoever ik ben, hoeveel zegeltjes ik nog moet voor een vol boekje en hoeveel boekjes zich inmiddels gevuld hebben.

Ik geef onze jongste ook nog muntjes zakgeld. Zodat hij echt geld vast houdt, in zijn portemonnee heeft en er soms iets mee betaald. Waardoor die portemonnee weer leger wordt. Zodat hij gevoel voor de waarde ervan krijgt. Alleen digitaal is toch anders. Hij vind het stoerder als hij het op zijn rekening krijgt. Dus wissel ik het overmaken en muntjes direct in de hand met elkaar af.

De afgelopen anderhalf jaar hebben bewezen hoe goed het kan gaan als werk, opleiding of afspraken digitaal door kunnen gaan als fysiek niet mogelijk is. Waar eerst weerstand was en het idee dat het nooit zo goed zou zijn als fysiek, blijkt het in vele gevallen toch echt niet zo te zijn. Ook ik had dat vooroordeel. En ook ik heb gemerkt hoe fijn het is als sessies toch door kunnen gaan als stress hoog oploopt en het hele goede sessies blijken te zijn. Waar net zulke inzichten en ervaringen opgedaan worden als direct bij mij op de bank met mijn handen als kompas richting loslaten van oude patronen. Het werkte veel beter dan ik ooit had gedacht.

Tegelijk heb ik ontzettend genoten van het weer volgen van een cursus samen in een ruimte. Om in  fysieke nabijheid elkaars verhalen, inzichten en ervaringen te horen, die mij weer verder hielpen. Het geven en ondergaan van sessies in een groepsveld, maakte dat alle sessies op de bank een verdieping kregen. Net alsof we allemaal aan een grote oplader hadden gelegen gedurende de cursus. Bijgetankt, voldaan en vervuld van nieuwe inzichten, kennis en vaardigheden.

Tegelijk is het zo fijn om de nuances in iemands lichaamstaal te zien tijdens de behandeling. Of te voelen onder mijn handen hoe het lijf aan het  is om oude pijn los te laten. Nabij te zijn bij loskomen van emoties. Wij mensen zijn sociale dieren. Aanraken en nabijheid zijn een levensbehoeftes.

Opnieuw is er meer afstand. Letterlijk moeten we meer afstand houden, maar er lijkt ook steeds meer afstand te komen in begrip voor elkaars mening, standpunt of twijfel. Afstand houden is steeds moeilijker, zowel in het uitzoomen als afstand van elkaar. Ik maak me zorgen wat het doet met kinderen, met ons. Wat het doet met vertrouwen op je lijf, je lichaamssignalen kunnen duiden en betekenis aan geven, zonder ruis of angst. Ik las ergens dat een hoogleraar het advies gaf aan de overheid om video’s op te laten nemen, zodat men kan zien hoe je familie kunt begroeten.

Ondanks dat ik soms wat ongemak bij mezelf opmerk in het begroeten van familie, hoop ik echt dat het niet zover komt. Want mag er ook ruimte zijn om te ontdekken? Mogen we zoeken in hoe we dat doen. Ook al is het af en toe wat onhandig, mag er gezocht worden? Dat er niet gelijk een oplossing hoeft te zijn. Mag je het uitproberen, hoe je samen invulling geeft aan nabijheid, op zo’n manier dat ieder zich fijn voelt? Het ongemak van nog niet weten er kan laten zijn.

Onderzoeken wat voor jou de balans is tussen off – en online? Ontdekken wat kan en wat niet, wat helpend is, waar je moet compenseren en misschien zelfs moet aanpassen

Het zoeken waar we die nabijheid kunnen vinden, voelen en aan opladen. Zodat er een gezonde balans kan zijn, tussen afstand en nabijheid, vanuit vertrouwen. Elkaar kunnen aanraken en niet jezelf hoeven inhouden of terugdeinzen. Behoeftes afstemmen tussen on- en offline.

Misschien ga ik nog eens de app gebruiken voor de zegeltjes. Balans is niet statisch. Door het mogen onderzoeken en uitproberen kan het ook veranderen. Kunnen mijn behoeftes daarin veranderen. Voor nu blijf ik nog even plakken.

Liefs,