Ziek

Afgelopen week was ik flink ziek. Ik weet niet hoe het dan bij jou gaat, maar het duurde bij mij even voordat ik dat kon toegeven. Werkelijk, er moest iemand anders aan te pas komen om me duidelijk te maken dat het echt niet ging. En dat terwijl ik anderen leer te voelen, grenzen te stellen, ontspannen en goed voor jezelf zorgen ..… Zelfs dan mis je je eigen afslag weleens 😊. Je hebt iemand nodig om je eigen blinde vlekken zichtbaar te maken.

Mijn lijf zette me letterlijk stil. Mijn energie was weg, fysiek en mentaal. Ik wist niet meer waar ik wat van vond of wat ik meer voelde dan dat alles me zeer deed. Tot aan mijn tandvlees toe. Ik kon niet anders dan me overgeven aan mijn lijf en het niet weten.

Dat niet weten wordt ook wel No Mind genoemd en het komt in verschillende tradities. Een heerlijke staat van Zijn die je ervaart en leert gebruiken als we samen het traject aangaan naar meer rust, ontspanning en voldoening. Het wil niet zeggen dat je hoofd helemaal leeg is, het wil zeggen dat je BENT, met alles wat er is. Dat je in verbinding bent met je innerlijk weten. Het is de “plek” waar sereniteit heerst en het niet per se stil is. Het is juist heel vibrerend en levendig.

Het is de plek waar inzichten en inspiratie vanuit een diepe oorsprong naar je toe komen. Als je het hebt over vanuit je hart leven, dan doe je dat vandaar uit. In die levendige sereniteit voel jij je weer jij. Degene die je ook nog bent, naast moeder, partner, dochter, zus, vriendin, buurvrouw, collega.

Om er te kunnen komen, staan er eerst wat overtuigingen en weerstanden op je weg. Als je ze herkent kan je ze groeten en verder gaan. Dat is te leren (en leer ik je in het traject). Ken je ze nog niet of weet je niet hoe je aan ze voorbij kan gaan dan kan het behoorlijk intimiderend zijn en je van je weg afduwen.

Wat je er ook vanaf kan houden is een eerder ongeval. Val van de trap, fiets, paard, schaats, ski, botsing of iets wat op je hoofd is gekomen. Zo’n gebeurtenis wat in eerste instantie lijkt alsof je er alleen wat blauwe plekken aan over houdt. Maar die na verloop van tijd de hele boel op z’n kop zet. Waar je eerder dingen met het grootste gemak kon heb je nu hoofdpijn, ben je steeds moe, kan je niet goed tegen drukte en kan jij je niet meer goed concentreren.  

De overtuigingen, weerstand of de gevolgen van zo’n gebeurtenis hebben gemeen dat je steeds harder gaat zoeken naar oplossingen om het beter te maken. Alleen zoek je op de verkeerde manier en plek. Dan blijf in je een rondje rennen als een hond achter zijn staart.

Je hebt iemand nodig die je om te beginnen helpt hoe je uit die overleefstand kan komen. Het lastige is namelijk dat het een beschermingsmechanisme is en er zit met een reden. Dus je hoofd zal er alles aan doen om die bescherming in stand te houden en laat je denken dat het niet veilig is om los te laten. En vervolgens is het belangrijk dat je leert hoe dat mechanisme niet weer terug hoeft te komen.

Ze zeggen weleens dat de weg van je hoofd naar je hart de lastigste weg is. Ik denk dat het een grotere uitdaging is om in het leven van alledag steeds weer te kiezen om verbinding met je hart of innerlijk weten te houden. Waar ik je overigens graag mee help!