Ik heb mijn rust gevonden zegt ze stralend. Ik zie het. Ze beweegt zoveel makkelijker en vrijer dan een paar maanden geleden. Toen bewoog ze als een soort robot. Kon weinig hebben, want dan kreeg ze hoofdpijn. Ze wilde niet teveel doen, want dan kreeg ze meer last van haar nek.
En nu laat ze op mijn verzoek een aantal bewegingen zien. Ik ben onder de indruk. Geen onrust in het bewegen of om te bewegen. Vertrouwen in zichzelf. Wat heeft zij mooie stappen gemaakt. Door hulp te vragen, door haar onrust toe te laten en niet gelijk afleiding te zoeken, door te durven onderzoeken waar ze wel kon bewegen, door in de spiegel te kijken. En keuzes te maken, wat ze wel en niet meer wil. Daar voor te gaan staan. En ja, dat zie je allemaal terug in het bewegen, in het lijf, in iemands ontspanning. Het gaat zoveel verder dan alleen vrijer bewegen of kunnen ontspannen.
Het gaat ook om een beslissing te nemen, iets wel of niet doen, waar je een stapje harder voor gaat lopen of juist laat gaan. Het gaat om jezelf diep van binnen rustig voelen, geen afleiding hoeven zoeken om iets niet te voelen, obsessief gaan schoonmaken of sporten om niet te hoeven voelen. Ook ongemakkelijke gevoelens toe te laten, zonder het gelijk te willen oplossen. Zijn met alles wat er is. De stilte in jezelf opzoeken. Wat mij betreft begint dat bij je lijf. Het lijf vertelt waar vaak pas later woorden aangegeven kunnen worden.
Ze komt liggen op de bank, want in haar bewegen valt me ook iets anders op. Naar de ene kant gaat het soepeler dan naar de andere kant. Iets in haar bovenlijf houdt haar nog tegen. Langzaam zakt ze in een diepe ontspanning. De spanning aan een kant in haar bovenlijf blijft. Ik vraag haar of iets haar bezig houdt. Dat klopt. Ze heeft een al langer bestaand verdriet, wat nu weer actueel is. Stille tranen gaan over haar wangen. Dan vertelt ze over haar verdriet, haar keuzes en haar pijn. Rustig, bijna sereen. Invoelbaar diep verdriet komt naar buiten. Langzaam voel ik haar bovenlijf ontspannen. Haar lijf laat los. Het zielsverdriet krijgt een plek.
Bij het afscheid voelt ze zich ruimer, lichter, vrijer. Haar ogen lijken doorzichtig. Het verdriet neemt ze mee. Daarin zal ze af en toe raakbaar zijn. Tegelijk is ze ook gesterkt in dat kunnen dragen en dicht bij zichzelf te blijven. Ze omarmt het leven, háár leven. Ik ben dankbaar dat ik een klein stukje mee mocht lopen op haar pad.
Geralda