Eén keer in de twee weken verheug ik me enorm op de vrijdag. Dat is niet om dat het dan bijna weekend is. Vind ik ook leuk, maar ik leef niet van weekend naar weekend. Daarvoor vind ik de doordeweekse dagen veel te mooi. Ik verheug me dat mijn hulp dan komt om het huis schoon te maken. Zo lekker dat als ik thuis kom, het allemaal spik en span is. En ik het die dag niet hoef te doen😊. Ik voel me niet schuldig, ga niet van te voren lopen schoonmaken en voel me niet opgelaten als ze er is en ik toevallig thuis ben. Heerlijk!
Het is namelijk wel eens anders geweest. Dan ging ik eerst schoonmaken, niet alles maar wel zo dat het er netjes uit zag. Ik vond eigenlijk ook dat ik het wel zelf kon en dat hulp niet nodig was. Ook al vond ik het niet leuk om te doen, ik kon er niet echt van genieten dat het voor me gedaan werd. Ik ging weg als ze er was en ik niet hoefde te werken. Ik kon dan niet rustig zitten en niks doen. Zo ongemakkelijk, het voelde dat ik mee moest helpen.
Ik zie hetzelfde als vrouwen graag van die eeuwige gejaagdheid en volle hoofd af willen. Aan de ene kant daar hulp bij willen, maar het moeilijk vinden om dat toe te laten. Want ze vinden eigenlijk dat ze het zelf zouden moeten kunnen, ook al lukt het tot nu toe niet echt. Of ze vertellen zichzelf dat het nog niet zo erg is. Even vergetend wat het hun kost aan rust, slaap, energie, blijheid. Zeker als het anders loopt dan gedacht. Laat staan hoe groot de energielek is door op dezelfde manier door te gaan.
In hun hoofd beslissen ze al dat ze alleen op bepaalde dagen kunnen, want anders hebben ze de kinderen. Niet bedenkend dat ze ook kunnen overleggen in het zoeken naar een oplossing. Misschien partner er iets in kan betekenen of een oppas. Invullen dat het oppassen een belasting is voor de ander in plaats van te vragen of het zo is.
Of graag een afspraak willen maken als het wat rustiger is. Dat is hetzelfde als ik deed om eerst te gaan schoonmaken voordat de hulp kwam! Interessant is het idee dat je er dan meer uithaalt of dat het een beter moment is. Ik weet inmiddels dat er altijd wel wat is, dus in die zin nooit het juiste moment. Als dat al bestaat.
Ik weet dat je er juist méér uit haalt als je hulp inschakelt. Je komt sneller en makkelijker naar die rust dan als je het alleen doet. Bovendien hebben we allemaal onze blinde vlekken op onze valkuilen, wat ook nog eens veel energie kost. Je houdt veel meer energie over als je die valkuilen kan ontlopen. Met hulp naar overzicht, zodat je niet steeds zo’n gejaagd gevoel hebt over wat er allemaal nog moet. En nog veel belangrijker; ruimte in je hoofd om ontspannen genieten van al het moois om je heen, wat je doet, je gezin.
Ik hoop dat mijn hulp binnenkort elke week komt. Niet omdat ik het niet kan of me er te goed voor voel (met een gezin van 5 én hond, is 1x per week schoonmaken echt niet voldoende!), maar omdat ik mijn energie, tijd en aandacht liever besteed aan het helpen van vrouwen met stress. Ik vrolijker, relaxter en blijer ben als ik dingen doe waar ik energie van krijg. Ook dat is zelf zorg!
Liefs, Geralda
Durf jij jezelf ook eens op de eerste plaats zetten als het op goed voor jezelf zorgen aan komt? Wanneer heb je genoeg van dat gejaagde gevoel dat het beter kan of meer moet, dat gevoel van overleven in plaats van leven? Wanneer stop je met tegen jezelf zeggen dat het bij jou nog niet zo erg is, terwijl je van binnen wel kan huilen? Jij moet de eerste stap zetten, niemand anders kan dat voor je doen. Zullen we even sparren?